این جهان بر پایه عمل و عکس‌العمل حرکت می‌کند، جهان‌هستی، جهانی هوشمند، قابل فهم و ادراک هست.
کارما یعنی: عمل و عکس‌العمل به رفتار، گفتار، نیت درونی، احساس. هر کدوم از این بخش‌ها در یک‌سویی نباشد، ما کارمای اون بخش رو پس می‌دهیم، در همین جهان.
برای اینکه بتوانیم برای خود کارما نسازیم، ملزم به رعایت قوانین جهان هستی هستیم.
● قوانین جهان هستی 《5》تاست.
1.آهیمسا《عدم خشونت》
2.ساتیا《راستی》
3.آستیا《دزدی نکردن》
4.براهما چاریا《کنترل نیروی جنسی و همه امیال》
5.آپاری‌گراها《 عدم وابستگی》
1 آهیمسا《عدم خشونت》
برای تمامی موجودات زنده. عدم خشونت به این معنا نیست که، اگر شما کاری رو باید از لحاظ قانونی پیگیری کنید، رها کنید، نه شما پیگیر کار‌تون می‌شوید، اما با نیت خشم انجام نمی‌دهید، و رفتار و کلامی خشونت بار به جهان هستی ارسال نمی‌کنید.
اسراف‌گرایی در منابع جهان هستی《آب، برق، گاز》خشونت بر جهان هستی هست. استفاده بیش از حد از پلاستیک که آسیب بر طبیعت هست، خشونت به طبیعت و جهان هستی‌ست.
2.ساتیا《راستی》
اینکه ما باید در راستی باشیم، فقط در کلام راستی را رعایت کنیم، نیست، زمانی ما در راستی هستیم، که کلام، افکار، احساس، رفتار، نیت درونی ما همه در یک‌سو، سوی راستی باشد.
اگر فعلی انجام دهید، اما نیت‌تون فرق داشته باشد، در راستی نیستید و شامل قانون کارما می‌شوید. زمانی که شما دروغ می‌گوید، پایه‌های جهان هستی می‌لرزد.

3.آستیا《دزدی نکردن》
دزدی نکردن به این معنا نیست که از دیوار خونه کسی بالا نریم، بلکه صبح تا شب در حال دزدی کردن هستیم‌. دزدی احساس، دزدی وقت از خود و دیگران، دزدی نگاه.
حتی وقتی وارد منزل شخصی می‌شویم، ما اجازه نداریم، بدون اجازه شخص حتی به اتاق او نگاه کنیم، اگر درش باز بود.

4.براهما چاریا《کنترل همه امیال حتی نیروی جنسی》
همه امیالی که به ما و دیگران آسیب می‌زند، میل به پرخوری، میل به زیاده گویی، میل به خواب بیش از حد، میل‌ به حسادت، میل به پشت دیگران حرف زدن که این میل آستیا دزدی کردن رو هم در بر داره، تمام میل‌های مخرب احساسی، رفتاری، ذهنی. وقتی پشت سر کسی صحبت می‌کنیم، درگیر قضاوت می‌شویم، و با بخش ناخوب شخص از درون لینک می‌ندازیم و دوباره به سمت هم کشیده می‌شوید.

5.آپاری‌گراها《عدم وابستگی》
وابستگی به هر بخشی، به مادر و پدر، فرزند، اشیاء، هر وابستگی احساسی، رفتاری، ذهنی. وابستگی باعث می‌شود، جلوی رشد خود و دیگران را بگیریم.

کلام آخر
مولانا می‌گوید:
این جهان کوه‌ست و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا